Aslında veda etmenin bile birden çok kademesi vardır.. İnsan, önce içinde vedalaşır..sonra teninde sonra ise soluğunda bitiriverir cümleleri..
ve hoşçakal...
Yönetmen Yôjirô Takita oldukça yalın anlatmış hikayeyi..aslına bakarsanız hiç bir acıtasyon olmadan ölümü işlemek bizim sinema puanlamamıza ters bir olgu ..
Bilirsiniz, Türk sinema izleyicisi genelde filmi ağlatma ve hönkürerek salonda çıkmalarla puanlandırır..
" Ağlatıyor abi!! kesin gidin! "
" Şarıl şarıl ağladık sinir krizi geçirdik abi.. "
..tamam ben de ağlama ihtimalinizi unutmayın diyorum ama ekliyorum.. Acıtasyon olmadan ne hissettireceğini izlemeden anlayamazsınız..içinizde küçük bir vedayı yakalayıp sizi alt üst edebilir..
Bu sefer filmin beni çok etkilediğinden bahsetmiyeceğim çünkü bu film için çok etkilenmiş olmak durumu, kişiye göre değişecektir..ancak hayatınızda önemli olan kişilerle olan cismen veya fikren vedalaşmalar bu filmde su yüzüne çıkıyor ve hiç beklemediğiniz kadar duygusallaşmanıza sebep oluyor..
....yarım kalmış vedalarınıza yol gösteriyor.. kendi içinizde aslında hiç bitmemiş olan bu hüzün, tahmin edemeyeceğiniz boyutlarda sizi sarsabiliyor...
Filmde geçen çok küçük bir hikayeden bahsetmek istiyorum.. Çok eski dönemlerde insanlar yazı ve konuşma yeteneklerini elde etmemişken birbirlerine olan hislerini, herhangi bir yerden bulup seçtikleri taşları karşısındakine vererek anlatırlarmış.. Pürüzlü ise kızgınlık açık renkli ise ve pürüzsüz ise aşk, sevgi gibi hallerini anlatmaya çalışırlarmış bu yolla..Bana oldukça eğlenceli ve güzel bir hikaye gibi göründü..
Her neyse.. hayatımızda zaten sayılı olabilecek güzellikler mevcut ve onlarla vedalaşmak çok zor..
İzlemenizi kesinlikle tavsiye ediyorum...
Bunu bi İzleyin!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder